Een Nederlandse vrouw heeft mij benaderd met het verzoek haar levensverhaal hier (anoniem) te delen.

De tekst die ik van haar ontving heb ik zoveel mogelijk letterlijk overgenomen.

Sinds de dood van mijn moeder in 1962, ik was toen bijna 12 jaar, heb ik het gevoel gekregen dat ik hier niet hoorde. Het hoe en waarom weet ik niet. Ik kreeg een stiefmoeder drie maanden later. Het klikte niet. Ze had een hekel aan mij. Ik ga niet alles verklaren. Dan wordt het verhaal te lang. Als straf liet ze mijn vader mij slaan en schoppen. Ik moest meteen naar bed. Vaak zonder eten. Dit heeft drie jaar geduurd. Ik werkte intern als huishoudelijk hulp in een joods dokters gezin. Mijn vader heef ervoor gezorgd. Ik kon niet langer thuis blijven. Ik werd voor de tweede keer alleen gelaten. Ik had een zolderkamer en was altijd alleen. Ik ging af en toe naar een vriendin. Daar heb ik geprobeerd om dood te gaan. Ik had van alles ingenomen. Maar helaas. Heftige reactie van de dokter.

Ik ben toen naar Rotterdam gegaan om een opleiding te doen als ziekenverzorgster. Daar ging het meteen mis. Ik zag mijn moeder in de lucht en kreeg paniekaanvallen. Toen naar mijn oudste zus met zes kinderen. Daar hielp ik mee en ik deed wat werk voor mijn zwager.
In Engeland raakte ik zwanger. Ik was daar met de dochter van mijn zwager. Hij was getrouwd. Ik heb het verteld aan mijn zus waar ik in huis was. Ik moest weg want dat kon er niet bij. Hij wilde dat ik het weghaalde, ik niet. Ik kwam terecht bij een tante waar ik een klein kamertje kreeg. Ik kon toen aan het werk bij een uitzendbureau van mijn andere zwager. Hij wilde met mij naar bed. Ik weigerde. Ik was bang voor hem, maar ik had het geld nodig.

Door mijn zus ontmoette ik mijn man. Ik hield niet van hem maar had wel een vader voor mijn kind. We hadden veel ruzie. Ik begon te drinken en kon
daardoor overleven. Ik kreeg nog een zoon. Ik ben 9 maanden bij hem weg
geweest. Ik had een verhouding met een vrouw. Ik kreeg een delirium en ging terug naar mijn man. Ik moest wel. Wij hadden een schuld en dat kon ik niet alleen opbrengen. Toen mijn dochter erachter kwam dat hij niet haar vader was, begon de ellende pas echt. Hij schold haar uit voor hoer of slet. Ik stond tussen mijn man en de kinderen. Ik leefde als een robot. Ik heb hem veel geslagen en uitgescholden. Uiteindelijk gingen we apart slapen en hadden geen sex meer. Ik kon het niet opbrengen. Ik begon meer te drinken en wilde mijzelf doodrijden. Mijn kinderen hebben mij gezocht en gegild. Ik ging terug.

Ik dronk veel en was vaak bewusteloos. Ik wist niet meer wat ik deed. Ik zag van alles. Dit ging zo door tot mijn veertigste. Ik heb toen mijn mavo gehaald om te bewijzen dat ik niet gek was. Ik heb vier jaar bij het Riagg gelopen. Daarna vier jaar AA. Toen begon ik weer te drinken. Na dertien weken niet te hebben geslapen, stortte ik volledig in. Dat was 8 februari 2005. Ik werd opgenomen in een psychiatrische instelling. Heel veel medicijnen en therapieën. Ik ben daar 7 maanden geweest . Daarna is het nooit meer goed gekomen. Inmiddels vijf opnames achter de rug. Inclusief een maand ribw en woonzorg. Tien maanden. Ik heb in die tijd een mislukte zelfmoordpoging gedaan. Ik had mijzelf helemaal bekrast.

Nu woon ik weer op mijzelf maar het gaat niet goed met mij. Ik heb hulp van een psychiater en een ambulante verzorger die een keer in de week komt. Ik heb het nu ook aan mijn hart. Hoest al 25 jaar en heb verschrikkelijke wisselende stemmingen met paniekaanvallen. Medicijnen wil ik niet meer, alleen voor mijn hart nog wel. Ik heb gezegd dat ik dood wil. Dit is geen leven. Ik doe van alles, schilderen, drie dagdelen naar mijn vriendin en ik heb een poes genomen, maar ik ben niet gelukkig. Ik ben levensmoe. Ik heb afgesproken dat ik het nog twee jaar probeer. Met praten en homeopathische middelen. Ik heb ook ernstige artrose en ischias. Altijd pijn. Als het niet beter word, beëindig ik mijn leven.

Ik heb een aantal onverklaarbare dingen meegemaakt. Ik werd een keer niet goed tijdens het winkelen en ging op een trapje zitten. Mijn zus ging wat eten voor mij halen. Er stond een man met bril naast mij. Hij zei niets maar bleef bij me staan. Mijn zuster kwam en gaf mij te eten. Zij heeft hem niet gezien. Ik wel. Ik denk dat hij mijn gids of beschermengel was. Ook heb ik dingen gevoeld. Handen over mijn rug. Best eng. Ik voelde zijn vingers bewegen. Ook heb ik in de nacht twee grote zwarte honden naast mijn bed gezien met verlichte ogen. Ze bleven mij aankijken. Ik deed het licht aan en weg waren ze. Ook voel ik soms een kat op mijn bed springen. Mijn katten zijn dood. In mijn dromen zie ik nu veel familie de laatste tijd. Ze hebben vaak onenigheid. Daar durf ik nu wel op te reageren,vroeger niet. Dingen uitspreken.

Ik heb mijn man zien uittreden toen hij stierf. Een klein bruin wolkje. Het hing in de lucht voor even en plotseling was het weg. Het was mijn man, hij nam afscheid. Ik huil nu ik dit schrijf. Wij hadden afgesproken dat hij via de tv zou laten weten dat het goed was. Dat gebeurde later ook. De tv ging aan en uit. Niets met de tv aan de hand. Ik riep: 'Ben jij dat? Het is goed zo.' Toen hield het op. Het was goed zo. Ik heb ook het boek 'De heelkamers' van Thea Terlouw gelezen. Ik heb altijd gedacht dat het zo ongeveer zou zijn.

Ik zelf ben een oudegeest die na duizenden jaren weer een ervaring wou opdoen op aarde. Met een flinke rugtas. Zo heb ik dat altijd gevoeld en er kwamen ook boeken en beelden op mijn weg in het leven die dat nog sterker maakten.

Ik wil clean naar de hemel. Zonder giftige psychiatrische pillen. Ik ben bijna met alles gestopt. Niet voor mijn hart,nog niet. Ik leef mijn leven zolang als het gaat, maar niet ten koste van alles."